Enzim yıkama işleminde, selülazlar pamuk liflerindeki açıkta kalan selüloza etki ederek kumaştan indigo boyasını serbest bırakır. Enzim yıkama ile elde edilen etki, nötr veya asidik pH'lı selülaz kullanılarak ve çelik bilyeler gibi araçlarla ekstra mekanik çalkalama uygulanarak değiştirilebilir.
Diğer tekniklerle karşılaştırıldığında, enzim yıkama yönteminin avantajları, daha fazla su tasarrufu sağladığı için taş yıkama veya asit yıkama yönteminden daha sürdürülebilir olarak kabul edilir. Taş yıkamadan kalan pomza parçalarının giderilmesi için çok fazla su gerekir ve asit yıkama, istenen etkiyi elde etmek için birden fazla yıkama döngüsü içerir.[5] Enzimlerin substrat özgüllüğü, bu tekniği denim işlemenin diğer yöntemlerinden daha rafine hale getirir.
Dezavantajları da vardır. Enzim yıkamada, enzimatik aktivite sonucu açığa çıkan boya, tekstil üzerinde tekrar birikme eğilimindedir ("geri lekelenme"). Yıkama uzmanları Arianna Bolzoni ve Troy Strebe, enzimle yıkanmış denimin kalitesini taşla yıkanmış denime kıyasla eleştirmişler, ancak farkın ortalama bir tüketici tarafından fark edilmeyeceği konusunda hemfikirdirler.
Tarihçeye gelirsek, 1980'lerin ortalarında, taş yıkama işleminin çevresel etkisinin farkına varılması ve artan çevre düzenlemeleri, sürdürülebilir bir alternatife olan talebi artırdı. Enzim yıkama, 1989'da Avrupa'da tanıtıldı ve ertesi yıl Amerika Birleşik Devletleri'nde benimsendi. Bu teknik, 1990'ların sonlarından bu yana daha yoğun bilimsel çalışmaların konusu oldu. 2017 yılında Novozymes, enzimleri açık bir çamaşır makinesine eklemek yerine, kapalı bir çamaşır makinesi sisteminde doğrudan kot üzerine püskürtmek için bir teknik geliştirdi ve bu sayede enzim yıkama için gereken su miktarı daha da azaldı.
Gönderi zamanı: 04-06-2025